مقایسه خصوصیات کیفی علوفه حاصل از برخی گونه‌های اندمیک باریک برگ و پهن‌برگ اقلیم استپی گرم خوزستان

آزمایش حاضر به منظور مطالعه خصوصیات کیفی علوفه حاصل از برخی گونه‌های بومی باریک برگ و پهن‌برگ سازگار با اقلیم استپی گرم خوزستان با هدف استفاده به عنوان منابع تولید علوفه در استان خوزستان در سال زراعی 1391-1390 با استفاده از تجزیه واریانس یک‌طرفه و سه تکرار به اجرا درآمد. در این آزمایش 14 گونه‌ی بومی رایج در منطقه از پنج خانواده گیاهی انتخاب و صفاتی هم‌چون درصد ماده خشک، درصد خاکستر (با استفاده از کوره الکتریکی)، درصد ماده آلی، میزان پروتئین (به روش کجلدال)، میزان فیبر خام (بوسیله دستگاه فایبرتیک)، میزان انرژی خام (به وسیله بمب کالریمتر)، میزان کربوهیدرات‌های محلول و نشاسته (با استفاده از ماده خشک، فنل و اسید سولفوریک) آنها در اواخر مرحله گلدهی مورد بررسی قرار گرفت. بررسی خصوصیات کیفی نشان داد که گیاهان خانواده بقولات بالاترین درصد پروتئین و گیاهان خانواده گندمیان بالاترین درصد فیبر را به‌خود اختصاص دادند. همچنین همبستگی منفی و معنی‌دار بین درصد پروتئین و درصد فیبر (**565/0-r=) مشاهده شد. شاه افسر (Melilotus officinalis) از خانواده بقولات دارای بیشترین انرژی خام بود که البته با برخی از گونه‌های خانواده گندمیان فاقد اختلاف معنی‌دار می‌باشد. پنیرک (Malva parviflora) که دارای بالاترین درصد خاکستر بود، کمترین میزان انرژی خام را به‌خود اختصاص داد. گونه یولاف وحشی (Avenaludoviciana) و جو وحشی (Hordeummurinum) از خانواده گندمیان به ترتیب بیشترین و کمترین میزان کربوهیدرات‌های محلول را داشتند. به‌طور کلی، چنانچه برخی از گونه‌های بومی سازگار با اقلیم منطقه که علی‌رغم دارا بودن صفات کیفی مناسب جهت تعلیف دام، غالباً به عنوان علف هرز مزارع و باغات استان شناخته می‌شوند، در مراتع و یا زمین‌های بایر تحت عوامل زراعی کشت شوند، می‌توان علاوه بر احیای پوشش گیاهی مراتع تخریب شده، تولید ماده خشک در واحد سطح مراتع را به‌طور قابل توجهی افزایش داده و مقادیر معتنابهی علوفه دارای کیفیت مناسب جهت توسعه دامپروری در منطقه بدست آورد.